У виру огромном бистро и замрачено
И прозор се бели од чежње.
А срце - што ли је тако успорено
И тако упорно све теже?
Час ка дну тоне под својом тежином,
Зажелевши се драгог кала,
Час је ко сламка над свом том дубином
НАа води тако испливала.
Стој пред узглавља притворно нежно,
Да се уљуљкујеш - сав живот се труди,
Као измишљотином, мучи се чежњом
И према досади нежан буди.
1910.
Нема коментара:
Постави коментар