Север мрви метал, али чува стакло.
Учи грло да изговори "пусти".
хладноћа ме одгојила и дала перо лако
да ми се до усијања загреју прсти.
Заледивши се, ја видим, како из мора
сунце залази, и никога нема около.
То по леду потпетица клизи, то се земља
окреће испод потпетице охоло.
И у грлу мом, где се налази смех
или реч, или чај врели много,
све јасније притиска снег
и црни се, као твоје, Сједове, "збогом".
Нема коментара:
Постави коментар