Испод тајанствене и хладне полумаске
Одзвањао је глас твој, сладак као сан,
А очи сјаху ти ко две чаробне скаске
Док смешак лукави беласа као дан.
Дарну ме ненадано у овлаженој зени
И образ нетакнут, и бели врат уз шал.
Да, срећник! Видех чак увојак издвојени
Што родних коврџа напустио је вал!...
У своме маштању тог часа саздах тако
Тај лик твој ваздушаст натопљен слатким сном:
И од тог тренутка то приказање лако
Нежно и с љубављу и срцу носим свом.
И чини ми се да смо се одиста срели,
И водили смо разговор онај дуг:
И неко шапуће да живот ране цели,
И срећемо се ко пријатељ и друг.
1841. (М. С.)
Нема коментара:
Постави коментар