Дванаест пута изби сат, шиштећи,
У пустој, мрачној суседној дворани.
Предахнуше тренуци спремни тећи
Ка ћутању, ка гробу, ка нирвани,
Но крећу опет, а мар им је већи -
Нове су шаре већ на златној грани...
Опчињен, снатрим, зовем сан летећи,
Ношен сам силом коју ритам хвата.
Слушам, док светлост осваја голема:
Срце ми куца тако равномерно,
И ова песма служи ритму верно,
И са планета, можда, звук се спрема.
Ритам је све... Узалуд хтење смерно!
Но грозан ли је трен кад хтења нема.
9. август 1912.
Нема коментара:
Постави коментар