Последње остају оне насред стола.
некад пуне смеха, некад пуне бола.
Са мало вина што има на дну оста
причају у мраку судбу касног госта.
А са пода сивог као мртва сена
сања своје вино чаша разбијена.
Бар да неко тугу, ту, на поду смрска,
не би чаше ове, свитање док прска
и док зора пуна новог вина свиће,
не би зажалиле што сломљено биће.
Небо све је шире. Дан седа крај стола,
опет плав од смеха и крвав од бола.
некад пуне смеха, некад пуне бола.
Са мало вина што има на дну оста
причају у мраку судбу касног госта.
А са пода сивог као мртва сена
сања своје вино чаша разбијена.
Бар да неко тугу, ту, на поду смрска,
не би чаше ове, свитање док прска
и док зора пуна новог вина свиће,
не би зажалиле што сломљено биће.
Небо све је шире. Дан седа крај стола,
опет плав од смеха и крвав од бола.
Нема коментара:
Постави коментар